Πράσινος Μάριος

Μάριος Πράσινος

Ο Μάριος Πράσινος γεννήθηκε το 1916 στην Κωνσταντινούπολη σε μια ελληνοϊταλική οικογένεια που είχε εγκατασταθεί από καιρό στην Τουρκία.

Το 1920 γεννιέται η αδελφή του Ζιζέλ. Το 1922 η οικογένεια εγκαταλείπει το καθεστώς του Ατατούρκ και αυτοεξορίζεται στη Γαλλία.

Ο Μάριος πραγματοποιεί τις δευτεροβάθμιες σπουδές του στο Λύκειο Κοντορσέ στο Παρίσι, και στη συνέχεια σπουδάζει στη Σχολή Ανατολικών Γλωσσών (1932) και στη Σορβόννη (1934). Ο πατέρας τής Ζιζέλ και του Μάριου, Λύσανδρος, ήταν στην Κωνσταντινούπολη καθηγητής γαλλικής λογοτεχνίας και αρχισυντάκτης του περιοδικού "Λόγος". Ήταν πάντοτε ενημερωμένος σχετικά με τα καλλιτεχνικά κινήματα της Ευρώπης και έτσι, όταν ήρθε η ώρα, ενθάρρυνε τα δυο παιδιά του στις ζωγραφικές και συγγραφικές τους δραστηριότητες, οι οποίες ξεκινούν το 1934. Μέσω του εκδότη Ανρί Παριζό, ο Μάριος και η Ζιζέλ Πράσινος συχνάζουν στους κύκλους των σουρεαλιστών ζωγράφων και λογοτεχνών.

Το 1938, ο Μάριος πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση στη Γκαλερί Billiet-Vorms. Το 1935, η Ζιζέλ δημοσιεύει την πρώτη της ποιητική συλλογή "La sauterelle arthritique" στις εκδόσεις Guy Levis Mano. Το 1940, επιστρέφοντας από τον πόλεμο όπου είχε καταταγεί εθελοντής, ο Μάριος απομακρύνεται από το σουρεαλισμό και εγκαινιάζει μια περίοδο παραστατικής τέχνης. Το 1942, αρχίζει μια μακρά συνεργασία ως εικονογράφος στις εκδόσεις Gallimard. Η δραστηριότητά του αυτή, ως εικονογράφου, είχε ξεκινήσει το 1935 για τις εκδόσεις GLM και επρόκειτο να διαρκέσει ολόκληρη τη ζωή του. Θα εικονογραφήσει, μεταξύ άλλων, έργα των Λιούις Κάρολ, Αλμπέρ Καμύ, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Ζαν-Πωλ Σαρτρ, Γκιγιώμ Απολιναίρ, Αρτύρ Ρεμπώ, Ρεϋμόν Κενώ.

Από τα εφηβικά του ακόμα χρόνια, ο Μάριος Πράσινος γράφει κείμενα φανταστικά, πολύ κοντινά στο σουρεαλισμό.

Ποτέ δεν θα πάψει να γράφει, σχετικά με τη λογοτεχνία, το σχέδιο, την ταπισερί, τη φωτογραφία, κλπ.

Το 1970, γράφει "Les Pretextats", χρονικό της επεξεργασίας της σειράς των ομωνύμων έργων. Το 1976, ξεκινά τη σύνταξη του δεύτερου βιβλίου του, "La Colline tatouee", που δημοσιεύεται το 1983 στις εκδόσεις Grasset.

Θέατρο: Το 1946, εκτελεί την πρώτη του σκηνογραφία για τον Ζαν Βιλάρ και το Πρώτο Φεστιβάλ της Αβινιόν. Θα ακολουθήσουν πολυάριθμες σκηνογραφίες, για τον Ζαν Βιλάρ και το Εθνικό Δημοτικό Θέατρο , τη Σκάλα του Μιλάνου, το Εθνικό Θέατρο Μασσαλίας, την Όπερα της Αβινιόν.

Το 1948, πρώτη έκθεση στη Galerie de France, στο Παρίσι, όπου θα εκθέτει τακτικά ως το 1976.

Το 1951, ο Μάριος Πράσινος αγοράζει ένα σπίτι στην Eygalieres της Προβηγκίας. Εκεί ξεκινά μια καθημερινή δουλειά, να σχεδιάζει τις Alpilles, λοφοσειρά που εκτείνεται στα νότια του σπιτιού του, και φιλοτεχνεί τις πρώτες του ταπισερί. Θα δημιουργήσει πάνω από 150.

Το 1956, ο Μάριος Πράσινος πραγματοποιεί την πρώτη του έκθεση ταπισερί στη Γκαλερί La Demeure, όπου θα εκθέτει τακτικά ως το 1975.

Το 1958, πρώτη διαμονή στην Ελλάδα. Μετά από μια κρουαζιέρα στα νησιά του Αιγαίου με τον Αλμπέρ Καμύ και τον Μισέλ Γκαλιμάρ, νοικιάζει για μερικούς μήνες ένα σπίτι στις Σπέτσες, όπου η διαμονή του θα αποδειχθεί καθοριστική για τη μελλοντική του δουλειά. Εκείνη τη χρονιά αρχίζει τη σειρά του με τα κυπαρίσσια των Σπετσών, της οποίας την κατάληξη θα αποτελέσει ο πίνακας "Μελτέμι", το 1959.

Πορτρέτα: Από το 1962 και μετά, συνεχίζει τη δουλειά πάνω στην προσωπογραφία, την οποία είχε ξεκινήσει στη δεκαετία του '40. Αυτή τη φορά, πρόκειται για το σκαρίφημα του πορτρέτου της τραγουδίστριας Μπέσι Σμιθ. Στη συνέχεια καταπιάνεται με τις προσωπογραφίες της οικογενείας του. Για να ξεκινήσει, διαλέγει τον παππού του, Pretextat. Από το 1972 ως το 1974, το θέμα των Pretextats εμφανίζει ποικίλες εκδοχές: τους Proprotextats, όπου η εικόνα του παππού αναμειγνύεται με την εικόνα του Propro, του σκύλου του ζωγράφου, και τους Peretextats, μείγμα της προσωπογραφίας του πατέρα του, μιας μάσκας Μπαουλέ και της εικόνας της Σινδόνης του Τορίνου. Η σειρά με τη Σινδόνη ολοκληρώνεται το 1974 και 75. Τα σχέδια αυτά, σε μεγάλο σχήμα, με σινική μελάνη, σκιαγραφούν το πορτρέτο του πατέρα του, Λύσανδρου.

Γλυπτική: Ο Μάριος Πράσινος φιλοτεχνεί ήδη από το 1932 τα πρώτα του γλυπτά, που εμπνεύστηκε ελεύθερα από τα αφρικανικά αντικείμενα τα οποία μπορούσε να δει κανείς την εποχή εκείνη στο Μουσείο του Ανθρώπου στο Παρίσι, ή στη Γκαλερί του Πιερ Βεριτέ.

Στις αρχές του 1970, ενώ τον απασχολεί πάντοτε η απεικόνιση της οικογενείας του, αρχίζει να φιλοτεχνεί γλυπτά από πηλό, εκ των οποίων ορισμένα θα χυθούν σε μπρούντζο. Πρόκειται κυρίως για ομάδες ατόμων, για φαιδρές μορφές που συνουσιάζονται.

Τα τουρκικά τοπία: Τα τουρκικά τοπία δημιουργούνται μεταξύ 1970 και 1981. "Είναι μια ανάμνηση των παιδικών χρόνων. Η εξοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη είναι σχετικά επίπεδη και διάσπαρτη με μεμονωμένες συστάδες δέντρων. Θέλησα να αναπαραστήσω την εικόνα αυτή του ορίζοντα που τέμνεται από ένα δέντρο το οποίο αναδεικνύεται κόντρα στο φως." (Απόσπασμα από μια συνέντευξη στον Ζ.- Λ. Φεριέ το 1972.)

Το 1976, πρώτη έκθεση των τουρκικών τοπίων στη Galerie de France, έπειτα, το 1980, στη Galerie Nationale du Grand Palais. Από το 1980 και ως το θάνατό του, ο Μάριος Πράσινος αφιερώνει τη δουλειά του στη σειρά με τα δέντρα, ζωγραφική με λάδι σε χαρτί, των οποίων την κατάληξη θα αποτελέσουν οι πίνακες του Μαρτυρίου. Κοσμούν το Παρεκκλήσιο Notre Dame de Pitie, στο Saint Remy της Προβηγκίας, και αποτελούν τμήμα της δωρεάς των 108 έργων του Μάριου Πράσινου προς το γαλλικό Κράτος το 1985, χρονιά του θανάτου του.

Πολυάριθμες εκθέσεις στη Γαλλία και σε άλλες χώρες.

Κύριες εκθέσεις στην Ελλάδα:

* 1966, Γκαλερί Μέρλιν, Αθήνα, ζωγραφική και γκραβούρες.

* 1973, Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, ζωγραφική και σχέδια.

* 1978, Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, υδατόχρωμα.

* 1984, Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης, Αθήνα, ζωγραφική και σχέδια. Η εν λόγω Αίθουσα Τέχνης εκπροσωπεί έκτοτε τον Μάριο Πράσινο.

* 1984, Παλάτι των Μεγάλων Μαγίστρων της Ρόδου, πίνακες, σχέδια, ταπισερί. Η έκθεση αυτή παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών καθώς και στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης.

* 1991, Γκαλερί Τιτάνιουμ, Αθήνα, ζωγραφική σε χαρτί, υδατόχρωμα, ταπισερί.

Prasinos Marios

Marios Prasinos was born in Istanbul in 1916. His family, in 1922, was forced to leave their father due to the the persecution of the Kemalist regime and settled in Paris. Growing up he got high education, then came into contact with famous artists (Picasso, Dali, etc.) and learned about the artistic movements of his time. He found inspiration from Seurat pointillism, who he particularly admired, and Pollocks action paintings, helped him create great pieces of artwork that stand out for his unique style. At the beginning of his career he was part of the surrealist movement. But after his series of works entitled "The Bulls and their flocks", he defined a more autonomous and personal work. Marios Prasinos deals with landscapes, nature and portraits, always bearing in mind his memories. The images from the years of persecution and uprooting produced feelings of pain, sorrow and fear. He has designed costumes for many plays (Macbeth, Othello, etc.), created 150 tapestries and has illustrated many poetry collections. The French government honored him with the medal of the Legion of Honour and Letters and Arts. He has also worked with the famous Gallery de France and his works have been exhibited in many solo exhibitions. Many famous museums include works in their collections. He pasted away in 1985. In honor to his nake the Saint-Remy in Provence foundation was established where he spent the last years of his life.

* ''Prassinos, Arbres et bouquets'', préface de Myriam Prévot, Galerie de France, Paris, 1960.

* Jean-Louis Ferrier, ''Prassinos'', Le Musée de Poche, Paris, Éditions Georges Fall, 1962.

* ''Mario Prassinos, peintures et dessins récents'', textes de Mario Prassinos, [[Raymond Queneau]], [[François Nourissier]], [[René Char]], [[Albert Camus]], [[Marc Alyn]], Jean-Louis Ferrier, [[Pierre Seghers]], Jean Boissieu, Jean-Jacques Lévêque, Jean Lescure, Pierre Cabanne, [[Gisèle Prassinos]] et [[Pierre Emmanuel]], Paris, Galerie Nationale du Grand Palais, 1980.

* ''Prassinos'', textes de Jean-Louis Ferrier, [[Gisèle Prassinos]] et Mario Prassinos, entretien avec Mario Prassinos, Aix-en-Provence, Présence contemporaine, 1983, 144 p. (ISBN 2-904013-04-0).

* ''Mario Prassinos'', Levallois-Perret, Les amis de Valentin Brû [Raymond Queneau], n° 28-29, 1984 [Raymond Queneau et Mario Prassinos].

* Hélène Parmelin, ''Les Peintres de Jean Vilar : [[Alexander Calder|Calder]], Chastel, Gischia, Jacno, Lagrange, [[Alfred Manessier|Manessier]], Pignon, Prassinos et [[Gustave Singier|Singier]]'', Fondation [[Jean Vilar]], Avignon, 1984.

* ''La donation Mario Prassinos (catalogue raisonné)'', Catherine Prassinos et Thierry Rye, préface de Pierre Cabanne, Saint-Rémy de Provence, FMP Donation Mario Prassinos, 1990, 158 p. (ISBN 2-9504357-0-X).

* Lydia Harambourg, ''Mario Prassinos'', dans ''L'École de Paris 1945-1965, Dictionnaire des peintres'', Neuchâtel, Ides et Calendes, 1993, (ISBN 2-8258-0048-1).

* ''Correspondance d'Henri Parisot avec Mario et Gisèle Prassinos, 1933-1938'', Prassinos Catherine, Rye Thierry (éd.), Joelle Losfeld, 2003, 212 p. (ISBN 2-84412-162-4).

* ''Monographie Mario Prassinos'', peinture et dessin, préface de François Nourissier, Catherine Prassinos (expert de l'Union Française des Experts, UFE) et Thierry Rye (éd.), Actes Sud, 2005, 342 p. (ISBN 2-7427-4366-9).